Ενα πρωινό, ξυπνώντας, η διάθεσή μου ήταν τόσο μουντή, που ταίριαζε απόλυτα με τη μουντάδα του καιρού και το γκρι του Ουρανού…
Σηκώθηκα από το κρεβάτι, όπως κάθε μέρα, και έκανα όλα αυτά τα πνευματικά πράγματα που είχα μάθει, αργές αναπνοές, ευγνωμοσύνη, συγκέντρωση…
Μα τίποτα από αυτά δεν άλλαξε τη διάθεσή μου, ίσως και να με έκανε να νιώσω χειρότερα, επειδή είχα κάνει όλα αυτά και παρέμενα με αυτή τη γκρίζα διάθεση…
Εκείνη τη στιγμή με έκρινα, αλλά δε μπορούσα να το δω…
Ετοιμάστηκα, άνοιξα τη πόρτα και βγήκα από το σπίτι, εκεί μπροστά στην είσοδο του σπιτιού, κοντοστάθηκα, έκλεισα τα μάτια μου και με όλη τη Δύναμη της Καρδιάς μου, νοερά είπα "Θεέ μου, δείξε μου, με κάποιο τρόπο, τη Παρουσία σου, εδώ, αυτή τη Στιγμή"…
Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα μπροστά μου τη Πελώρια Μανταρινιά του κήπου...
Ένιωσα ένα ανεξήγητο Δέος και έμεινα να τη παρατηρώ εξτασιασμένη…
Ο ΘΕΟΣ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙΑ, Ο ΘΕΟΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ…
Έβλεπα το γεμάτο πλούσιους καρπούς δέντρο, τόσο πυκνό, τόσο γεμάτο μανταρίνια που σχεδόν έγερνε μπροστά…
Και ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι εκπληκτικό…
Αυτό το δέντρο, το γεμάτο Καρπούς, Πελώριο δέντρο, ήταν το αποτέλεσμα ενός και μόνο μικροσκοπικού καρπού…
Είχα μπροστά μου καθημερινά ένα θαύμα και πότε μέχρι εκείνη τη Στιγμή δε το είχα αντιληφθεί έτσι…
Και με κάποιο τρόπο εκείνη τη Στιγμή οδηγήθηκα να δω Απεριόριστα συμβάντα, φαινομενικά δεδομένα, ως ένα Μεγαλείο Εκδήλωσης του Θεού…
Ο Θεός μου έδειχνε τις Άπειρες μορφές που παίρνει για να βιώνει τον Εαυτό, είδα να παίρνει τη δική μου μορφή…
Είδα το Θεό μέσα μου, εκείνες τις αξέχαστες στιγμές, δεν ήμουν εγώ και ο Θεός, ήμουν Ένα με το Θεό…
Τα μάτια μου έτρεχαν καυτά δάκρυα Αγαλλίασης και Πληρότητας…
Ο Θεός μου έδειξε πως έχει πάρει και τη μορφή σου, έχει πάρει τη μορφή όλων όσων Υπάρχουν, όλα αποτελούν μέρος της Δημιουργίας Του, τίποτα δεν είναι διαχωρισμένο, τίποτα δεν είναι -έξω- από το Θεό, όλα είναι απλά Θεός!
Η εμπειρία του μέσα και του έξω, σκοτάδι και Φως, Χαρά και λύπη φόβος και Αγάπη είναι ένα Θέατρο δημιουργημένο από Θεό για να βιώνει το Θ-Εαυτό.
Τότε είδα αμέτρητα μονοπάτια, άπειρα μονοπάτια, όλων των λογιών τις διαδρομές και όλες ξεκινούσαν και κατέληγαν στη Μία και Μόνη Πηγή, τη Θεϊκή Ουσία, την Αγνή Αγάπη…
Συνειδητοποίησα, ότι αν μπορούσα να πάρω το βλέμμα από το δράμα του Εγώ, για τη μουντή του διάθεση και όλα όσα του έφταιγαν και τοποθετούσα το βλέμμα μου στο Θεό και στην Επίγνωση ότι προέρχομαι, ανήκω και Υπάρχω πάντα και παντού ως Θεϊκή Ουσία, όποιο μονοπάτι και αν διανύω και πως κάθε μονοπάτι, έξω από το Δράμα αποτελεί τη Τέλεια Ευκαιρία να βιώνω το Θ-Εαυτό τότε όλα κάθε στιγμή θα αποτελούσαν απλά μέρος της εμπειρίας, χωρίς ταμπέλες, χωρίς ταυτίσεις, χωρίς προσδοκίες, χωρίς αντιστάσεις…
Εκείνη τη μέρα δεσμεύτηκα στον Εαυτό μου να διατηρώ αυτή την Επίγνωση και κάθε φορά αυτή η Επίγνωση με οδηγεί σε Θαυμαστούς δρόμους…
Στην ίδια Επίγνωση μπορείς να οδηγήσεις και εσύ τον Εαυτό σου, Ιερή Ψυχή, στρέφοντας με όλη σου τη Δύναμη το βλέμμα στο Θεό…
Μείνε βέβαιος-η γιατί πάντοτε πρόκειται να ανταποκριθεί στην Επιλογή σου, να σου απαντήσει και να σε οδηγήσει στο Θαυμαστό Κόσμο της Επίγνωσης, για να εκδηλώνεις συνειδητά, κάθε στιγμή με κάθε τρόπο, τη Θεϊκότητά σου εδώ, στο Πεδίο της Γης!
Σ'αγαπώ!
angels-path